Wyjątkowe dziecko

Moja córka jest taka wygadana, zawsze ma coś do powiedzenia. Skończyła rok, zaczęła mówić pojedyncze słowa, układać zdania. Syn, on to jest inny. Rusza się szybciej, a mówi mniej. Porównujemy. Robimy to, chociaż wiemy, że jest to niewłaściwe. To silniejsze do nas. Zastanawiamy się. Przychodzą nam do głowy różne tłumaczenia dla zachowań naszego dziecka. Niepotrzebnie. Każde dziecko jest wyjątkowe. Nam, jako rodzicom pozostaje to zaakceptowania. 

Dzieci różnią się od siebie. Nie ma dwóch takich samych ludzi. Jesteśmy do siebie podobni wyglądem, ale mamy różne osobowości. Zachowujemy się w niejednakowy sposób w takiej samej sytuacji. Otóż każdy człowiek rodzi się z zestawem cech, które nazywamy temperamentem. Jest on widoczny od pierwszych chwil życia, ponieważ już w okresie niemowlęcym dziecko zachowuje się w określony sposób. Możemy to wnioskować po zachowaniu podczas zabaw w domu, jedzenia lub aktywności na placu zabaw. Ponadto płacz dziecka, potrzeba kontaktu z bliską osobą również pozwala wnioskować o jego temperamencie. Obejmuje on różnice w zakresie przyjmowania, przetwarzania i wyrażania doświadczeń. Składa się na niego wielu czynników. Wśród nich wyróżniamy: poziom aktywności, podatność na czynniki rozpraszające, wytrwałość, sposób radzenia sobie z bodźcami zewnętrznymi, siła reakcji, łatwość przystosowania, rytmiczność, próg reagowania i jakość nastroju. Cechy te są-jak wydaje się- w dużej mierze wrodzone. Wymienione powyżej cechy wpisują się w trzy kategorie. Mianowicie pierwsza z nich to orientacja na zadanie, czyli zakres uwagi, wytrwałość, podatność na dekoncentrację i poziom aktywności. Druga kategoria określana  jest jako elastyczność społeczna-zbliżanie/wycofywanie się (sposób, w jaki dziecko radzi sobie z bodźcami zewnętrznymi) i łatwość przystosowania. Ostatnia kategoria to reaktywność. Rozumiana jest, jako próg reakcji sensorycznej (wysoki i niski), jakość nastroju i siła reakcji[ T. B. Brazelton, J. D. Sparrow, Rozwój dziecka 3-6, wyd. GWP, Sopot 2013 r. s. 31-33]. Zasadniczo rodzice nie są w stanie zmienić cech dziecka, mogą modelować jego zachowaniem. Znając jego mocne i słabe strony możemy zaplanować aktywności i odpowiednio dobrać zadania. Poniekąd akceptując dziecko takim, jakim jest, możemy często przewidywać wybuchy złości, zastępując je propozycjami rozmaitych zabaw. W wieku trzech lat temperament jest już stałym i dobrze poznanym elementem relacji rodzic-dziecko. Stąd też dbanie o jakość relacji jest bardzo ważnym aspektem w procesie wychowania. Zatem wychowanie nie zamyka się do wydawania poleceń, ale jest ono znacznie głębsze. Uczestniczymy w życiu dziecka, zachodzi wymiana doświadczeń, co jest bardzo cenne dla obu stron.

Plac zabaw

Aby w pełni kochać nasze dziecko, zaakceptujmy je. Akceptując je, zrozumiemy jego zachowania. Kluczem do relacji pełnej szacunku jest właśnie zrozumienie tego, co stoi za zachowaniem dziecka. Dlaczego córka może malować pół dnia a syn 15 minut? To nie jest nieposłuszeństwo, to potrzeby wynikające z jego predyspozycji. Rodzic ma ogromnie trudne zadanie do wykonania. Wychowanie to proces zaczynający się od pierwszych chwil do końca życia. Nie mieszkając z dzieckiem, nadal jesteśmy rodzicami. To jakie relacje zbudujemy w domu, przekłada się na późniejsze kontakty. Stąd też akceptacja dziecka jest konieczna, aby proces wychowania przebiegał prawidłowo. Ważne, aby maluch czuł w nas wsparcie, w każdej sytuacji. Zróbmy wszystko, aby dziecko przyszło pierwsze do nas ze swoim problemem, a nie do kolegi, czy przyjaciółki.